Voorlopige tekst:

Het woord is aan...' of 'we geven het woord nu aan...' en dan komt degene aan de beurt die vervolgens het woord zal nemen en iets zal presenteren of een introductie houdt op een volgend onderwerp maar hoe dan ook het woord zal nemen en tot de anderen zal spreken. Dan heeft diegene het woord maar wat heeft hij dan eigenlijk? Want dan moet hij nog helemaal beginnen om daadwerkelijk zijn verhaal te maken enzovoort. Daarvoor is van alles gebeurd. Daarna gebeurt ook weer van alles. Op zo'n moment kan het een hele mooie wending zijn om aan degene die iets gaat vertellen de vraag te stellen, 'waar en hoe wil je ons hebben?'. Meestal zegt degene die is gaat vertellen, 'precies zoals jullie nu zijn!', want die vind het veel te eng om meteen iets aan de situatie te veranderen. Toch als je even vol houdt en zegt, 'Nee, waar en hoe wil je ons hebben? Jij hebt nou even het woord maar je hebt ook even de regie hoe wij naar jou gaan luisteren.'. Zitten we allemaal zoals we al de hele tijd zitten? Gaan we even naar buiten? Is het ergens anders? Waar wil je ons hebben? Wat deze wending thematiseert is dat iemand op dat moment ook echt even de regie over de situatie heeft dus ook duidelijkheid wordt geschapen over wie degene is die spreekt en wie de toehoorders zijn. Dat schept helderheid in de situatie. Dat geeft ook degene die spreekt nog wat extra eigenaarschap van wat er gaande is. Er wordt als het ware even een podium gemaakt. 'Ik ga nu spreken, jullie zijn nu daar.' Een hele lichte theatralisering van de situatie. Dat helpt in de helderheid van rollen en de ontvankelijkheid voor wat er komen gaat en voor wat er gebracht moet worden. Melpomene, de muze van de tragiek breng ik daarmee in verband, maar nu niet omdat ze van de tragische is maar omdat ze toneelsandalen draagt en daarmee dus eigenlijk laat zien dat die theatralisering voor dingen die er toe doen en een klein beetje een podium scheppen daarvoor. Theatrale distantie, ik spreek jullie luisteren en zo doen we dit stukje. Dat is een belangrijke bijdrage aan betekenis.

Uit Muzische Professionalisering.  

Een idee, inspiratie, gedachte, bedoeling, functie, behoefte of wat dan ook transformeert, en krijgt tastbaar gestalte in een ding, een maaksel, een artefact of een voorwerp. Dat gaat niet vanzelf, maar in dialoog met de maker.

-v. Rosmalen (2016)

Lees hier verder in het stuk 'Beschouwen door te maken'.