Sublijn: Ben van podium afgestapt. En in context gaan spelen. Vanuit klassieke opleiding tot cellist. Maar nu die cello mee in het werk. Komen allerlei vragen bij mee. Ben ik nog wel die kunstenaar? En hoe dan? Kritische punt is het verlangen om dat alsnog verder te willen uitwerken. Zitten losse draadjes…

Beelden: nieuwjaarstoespraak van Rinnooy Kan voor de Baak. Ik stel voor zijn woorden af en toe stil te zetten en er doorheen te spelen. (ik word op dat moment in de Baak die ‘man met cello’)  

Bronnen: Samenvatten artikel ‘wat doet de cello in het werk’ dat ik eerder schreef voor de bundel ‘in goed gezelschap’.

Wat zijn punten die opkomen:

• Ik speel niet op een podium dat louter bedoeld is om mij te laten spelen, maar in organisatie, op conferentie, in relatie tot een vraag. (connected making).
• Aandacht verschuift daarbij naar wat ik bijdraag. Dat moet ik legitimeren. De gedachte dat mijn bijdrage een doel in zichzelf (gewoon cello spelen op een podium- dat is het) zou hebben is vreemd in de omgeving waar ik werk.
• Mijn ervaring: mijn zoektocht die gaat over taal versus muziek. Dat dat twee werelden zijn die zich niet tot elkaar verhouden. Dat taal en muziek is voor mij de metafoor geworden (het vehikel) om voelbaar te maken dat er niet tot elkaar herleidbare zijnservaringen zijn. In elk leven natuurlijk. (wittgenstein zegt dat dat waar we niet over kunnen spreken we moeten zwijgen). Ik/ wij proberen daar iets over te maken. (Eerste artikel over geschreven in de bundel ‘in goed gezelschap’- ‘wat doet de cello in het werk’? Hoofdstuk in het boek ‘man met cello’.

Over de status aparte

Daarmee altijd wat eenzaam gevoeld. Zelf spelen, anderen aan het werk. Maar nooit goed op het droge kunnen trekken. Altijd ‘die man met cello’ gevoeld. Het anders en apart zijn. Draagt iets bij, maar is niet goed beet te pakken.

Over muzisch ipv kunst   

Waarom heb ik het niet over de kunstenaar. Maar over de muzische positie van de kunstenaar? Niet voorbehouden aan de kunstenaar. Wat is het problematische aan deze positie?? Voor mij werd die problematisch toen ik podium afging. Was ik dan nog kunstenaar? Wat was dan mijn werk?    

Over weerstand/ context

Ervaring met Movisie waarin Maryse zei ‘Bart speel even wat’. Grote weerstand. Is het moment niet. Er is geen ‘plaats gemaakt’. Terwijl Maryse (zelf ook zangeres) bij uitstek de kunsten kent.   

Wat gebeurt er op dat moment?

Wordt weggezet als een kunstje. De context klopt niet. Kan dus makkelijk verkeerd begrepen worden omdat ik met die cello niet op een podium ben, maar in allerlei contexten op kom draven. Dan word ik dus ‘die man met die cello’. Die als het ware even de ‘luft von andere planeten’ komt inbrengen. Even een opening maakt waarin adem. Daarna weer weg. Neiging tot applaus. Bedankt worden