Voor de deur wachten. Alsmaar vragen binnen gelaten te worden. De deur die dan toch altijd weer dicht slaat. En ik die nog buiten zit. Te wachten. De honden die mijn vrienden zijn. Tenminste als het ze uitkomt. Alsmaar de natte regen. Soms in vlagen, soms als een gordijn van druppels. Zo nat als het is. Het stroomt over de weg tot de rand waar het met de heuvel naar beneden gaat. Voetstappen die tegen de muren van de huizen terug zouden klinken als ik lopen zou. En stemmen die hoorbaar zouden zijn als ik zou spreken: ‘Waarom ben je nu al terug, je zou van huis weg blijven toch. Jij kon dat en zou het doen ook. Alles op alles had je gezet’. ‘Om het terugkomen zelf: daarom kwam ik terug. De verbazing, het ongeloof. Om de verloren zoon ontvangst: de onhandigheid van een te vroege thuiskomst’. Aangestaard worden door stilvallende blikken: jij?? Maar jij zou toch….’. ‘Nee zeg ik. Ik zou niet, ik wou niet. Niet meer. Nooit meer’. Gewoon thuis wil ik komen. Mijn kleren uittrekken. Opvouwen en wegbergen. Mijn habijt aangetrokken krijgen. Voor nu. Morgen. Volgende week en voor altijd. Vanaf nu gehoorzaam zijn. Invoegen in de orde. De wereld verzaken. Mijn vastberaden verlangen en mijn nederigheid en geduld tonen om dan toch eindelijk binnengelaten te worden. De vurigheid van mijn geest laten testen. Blijven dus: en niet wegvluchten als een terugzwaaiende slinger. (naar: Cassianus)

Ps laatste regels letterlijk citaat