Reisverslag
Wat roept maken en spelen van de voorstelling aan observaties/ inzichten/ vervolgvragen op? En helemaal onderaan bij reacties woorden en gedachten van aantal nabije anderen.
1- biografisch materiaal. En de (mogelijke) exemplarische betekenis en werking daarvan. het is een narrative quest (MacIntyre) van de personages. de werking daarvan in zeggingskracht tov publiek.
2- filosofieboeken (bibliografie proefschrift Bart) die de op de grond liggende tekeningen net iets optillen. Intrigerende metafoor. het zonder woorden zijn in tekeningen dus wel degelijk steunend op woorden, concepten en ideeëngeschiedenis.
3- de onvermijdelijke omslag van geluk naar 'het mag niet en kan niet zijn'. (orpheusmoment).
4- dat er nog een iets ander slot nodig is
Media
Bart&Anouk
Lieve Anouk en Bart,
Met Bart had ik het vanmiddag nog even over jullie prachtige voorstelling van afgelopen zondag. En toen we het er zo over hadden vroeg Bart of ik de korte reflectie zou willen opschrijven.
Met veel plezier!
Liefs, Hanke Drop
Bij een van de bezoekers klonk de dramaturgische vraag: waar komt nou zo ineens de boosheid van Anouk vandaan??? Ze heeft alles, ze is gelukkig, en dan… ineens boos. Ja, een wending. Dat is wel een deel van de mogelijke verklaring. Maar het is nog niet helemaal bevredigend. Want: waar komt die wending dan vandaan? Waarom is zo’n wending in deze voorstelling nodig???
Ik kon het niet goed uitleggen aan de vraagsteller. De drie keer dat ik hem na de voorstelling sprak, begon hij er elke keer over.
Hoe ik het aanvoelde, Anouks wending, was dat het zoveel pijn kan doen als je je diep gelukkig voelt. Verscheurende pijn. Niet voortdurend, maar soms is het er ineens. Of: het is er eigenlijk vooral aan het begin van iets wat je dolgelukkig maakt. En dan staat het in scherp contrast met dat diep gelukkige gevoel. Het is een fysieke pijn; pijn waar je van ineenkrimpt.
Ik heb bij mezelf wel kunnen afpellen dat die pijn een hevige mengelmoes is van angst en verdriet.
De angst is dat je het zo grote geluk al snel zult verliezen: het blijft zeker beperkt tot slechts deze momentopname en zelfs die wordt al overschaduwd door die pijn. Dan komen er demonen: een demon die grauwt dat het een tragisch ongeval zal zijn dat in één klap alles teniet doet en uitwist; een demon die klauwt dat de ander je al snel zal verlaten; een demon die je uitjouwt dat je je heus niets hoeft te verbeelden: jij bent het niet waard, je verdient geen geluk, jij mag niet gelukkig zijn, etc.
Het verdriet doet misschien nog wel de meeste pijn: het gelukkige gevoel confronteert je met dat dit er eerder niet op deze manier in je leven was; dit ken je niet. Maar oh, wat heb je hier altijd naar verlangd!
Dat doet heel erg pijn.
En dan denk ik dat boosheid een makkelijker emotie is om te tonen dan dat angst en verdriet dat zijn. Vaak is boosheid de publieke geleider van de daaronder verstopte angst en verdriet.
Zo begreep ik het.
En op de een of andere manier kon ik dit niet goed vertellen aan de vragensteller. Misschien lukt dat alsnog. Of misschien vertellen jullie zelf hoe je de wending ziet als je hem ziet.
Liefs Hanke
Bart&Anouk
Beste Bart,
Wat fijn om bij jullie opvoering te zijn.
De vloer is gerangschikt, het is geordend. Langs kleine paadjes kan je er doorheen lopen. Maar wees voorzichtig en kijk uit waar je loopt. Om beurten vullen jullie een ruimte die langs en naast elkaar rijgt en weeft.
Ieder op zich en naast elkaar. Hoe houden jullie dit zo zuiver?
Een man speelt Bach; ik zie het gebeuren en neem het eerst voor kennisgeving aan. Dan zie ik de grimassen die hij maakt en dit doet mij dieper luisteren. Wat hoor ik en herken ik daarin wat ik ken? Ik ben in de huiskamer van mijn grootouders. Mijn opa bouwde de altviool zelf. De diepe geruststelling van Bach die je hoe ver je ook gaat toch altijd weer veilig thuisbrengt.
De opperste verlorenheid en thuisloosheid van Orpheus. Op welke wijze valt deze in godsnaam te verdragen?
De man die leeft waar geen woorden zijn, en dat ook mag. Waar niets op tegen is. De man die vertelt wat hij niet zeggen kan. Dank voor je binnenstebuiten en je levende praktijk!
Tot donderdag.
Robin Stemerding
Bart&Anouk
Beste Bart en Anouk ,
Hartelijk dank voor het mogen bijwonen van de voorstelling.
Een poëtisch portret van twee bewogen mensen , die in het levenspad op zoek zijn naar het onvoorspelbare , die tot besef komen dat deze weg de juiste is .
Een aangrijpende collage van gedachten en herinneringen die kennelijk de ankers zijn van waar men nu staat.
Hartelijke groet,
Paul de Vries.
Bart&Anouk
Lieve Bart en Anouk, wat is jullie boek prachtig. De teksten en de beelden doen beroep op dat stukje in mij dat het me het gevoel geeft alsof ik alles al eerder had ontmoet, een keertje eerder al - heel kort. Dat het er al was en ik het al even had gezien. Dat vind ik zo mooi, dat heb ik ook namelijk met mijn kloppende schilderijen, als ze goed zijn. Dat gevoel. Dat ik kan zeggen, of voelen AH daar ben je - of nee,l eigenlijk; oh ja daar was je ‘weer’. Dat is voor mij die grootse verwondering. Zou het kunnen dat het komt omdat het uit zo’n pure bron komt, jullie pure bron? En dat mijn pure bron dat dan herkent als zodanig en dat dat dan die “tweede ontmoeting” is? Ik vind het echt weer een heel bijzonder boek! Prachtige teksten, prachtige tekeningen. Ik koop er graag nog eentje. Dan kan ik die kado geven. En ik hoop dat er meer volgen, dat de beelden aan blijven vliegen en de worden blijven binnenvallen - onverwachts en toch precies op dat goede moment, dat je ze kunt vangen als vliegen op papier - pats boem! 🌟❤😘Annemiek Vera