bloeien en bloeden
Dat van die zon leer ik uit een app die wordt rondgestuurd. De oproep is om precies om 12.00 gedurende 5' door meditatie een straal van licht en liefde in het corona virus en in ons corona bewustzijn te planten. Dat doe ik. Je kan niet weten tenslotte...Maar de gedachte aan rode krassen blijft. Open wonden, bloed. Nu is het avond en teken ik ze, de krassen, met het roodste rood dat ik kan vinden. Maar al doende verandert het bloeden in bloeiende bloemen. Of nee: het verandert niet. Het bloeden blijkt óók bloeien en andersom. Het is er tegelijkertijd: bloeien en bloeden. Zo ervaar ik geloof ik ook deze eerste week van de beperkende maatregelen. Als een tuin die in bloei komt ben ik verrast door de nieuwe creatieve mogelijkheden van digitaal werken en zie ik kansen op fundamentele verandering van waarden en betekenissen van waaruit we samen leven. En tegelijkertijd voel ik een groot en pijnlijk onvermogen, worden oude angsten en verdriet vol geraakt en leef ik met rode krassen die bloeden.
In Serres (muziek 2012) lees ik op bladzijde 90: Muziek van goede kwaliteit dringt binnen in de ziel en lichaam, vult en verzadigt de botten. Ze stremt, grijpt beet en veroorzaakt verstarring, verstening, ze maakt hard en zwaar, als van aarde, compact en geconcentreerd: gespitst, scherp, gericht op één punt. Ze geeft lucht, licht, vrijheid, soepelheid en dynamiek aan de spieren, zet aan tot vliegen. Ze doet stromen en vloeien, brengt tranen en bewegingen naar buiten. Ze ontsteekt de gevoelens , laat de emoties opvlammen, verhit de intelligentie, zet de inventiviteit in brand. Aarde, lucht, water en vuur. Ze is universeel in zich, universeel voor mij, universeel voor ons, universeel buiten ons. Wanneer ze de gave van haar klankvolle pleroma ontwikkelt, brengt ze vervulling.
noot: pleroma is een term ontleend aan de gnostici: het totaal van de goddelijke krachten