Voorlopige tekst:

Werken is natuurlijk niet hetzelfde als dansen, maar als je even denkt aan dansen dan is het wel een interessant idee om met dat beeld voorogen, naar het werk te kijken. Ook daar komen de personages één voor één op. Hangen hun jas aan de kapstok pakken hun tassen uit, vinden en plaats aan tafel, staan weer op. Hoe je het ook wendt of keert er is sprake van een choreografie. Maar dat is een dimensie waar we meestal niet bij stilstaan, want we zijn gericht op het werk zelf en niet hoe we onze jas ophangen of ook niet hoe we aan tafel zitten. Toch is dat bewust worden van hoe we aan tafel zitten en dat het ook anders zou kunnen. Dat hoe we gaan zitten in weer opstaan dat daar een lichamelijke fysieke aspect aan zit van wie we zijn en dat we er zijn. Dat is iets dat je zou kunnen aanwakkeren met de wending, 'zullen we voor de verandering anders gaan zitten?'. En natuurlijk met allerlei variaties daarop. Wat die variaties daarop doen is dat het lichamelijk aanwezig zijn in het werk sterker wordt. We zetten onze lichamen niet uit, maar aan. Zo zou je kunnen spreken van een choreografie van het werk. Kijk eens naar hoe het eruit ziet, maar ook naar om het eruit zou kunnen zien. Wat wij eigenlijk en hoe we eigenlijk bewegen. Terpsichore is misschien de muze die dat inspireert. De muze van wie gezegd wordt dat zij het is die graag danst. Terpsichore de muze van de dans.

Uit Muzische Professionalisering.

In het dagelijkse werk lijken professionals met wie ik werk er vaak helemaal aan gewend om talking heads te zijn. In niet fysieke beroepen wordt het lichaam gedurende het werk voor een belangrijk deel uitgezet.

-v. Rosmalen (2016)

Lees hier verder.