Ik zit op de bank en kijk televisie. Onrust. Ik wil niet meer kijken. Verlangen naar iets anders. Zal ik mijn tekenspullen er nog bij pakken? Alles is zoals het is: avond, tv, wij. Alleen ik draai me om met rug naar TV een wit papier voor me een zwart potlood in de hand. Waar het nu om gaat is dat als ik begin dat beginnen iets oproept. Daardoor een tweede 'move', een derde. Alles wat verschijnt blijft meedoen. als visuele informatie. Hoe meer er getekend is hoe meer de tekening zelf gaat bepalen waar die over gaat. Het papier zwijgt niet, maar spreekt terug. Dus als ik het papier al verwijtend zou aankijken: zeg nou eens wat terug!! dan zou ik onzin uitkramen. Want dat is precies wat er gebeurt als ik begin. Dan wordt er terug gesproken. En het grappige is: ik verdwijn niet. De documentaire over de zorg volg ik ook. Maar anders dan eerst. Nu ook het scherm der verbeelding is aangezet. Ik me heb omgedraaid.